هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

خدایی امشب با وجود خستگی کلاس و بیرون، خونه که رسیدم اومدم نت به نیت حذف کردن وبم، اما با آفها و پیامهای دوستان مواجه شدم

پیامهایی که فقط گفتنِ بمون، پاک نکن و امثالهم نبود، اتفاقا مسئولیت و صلاح رو به خودم سپردن و گفتن هر طور می دونی اما توشون حرفهایی بود که دو دلم کرد، تردید کردم، از اون حرفهایی که بفکر وا میداردت و می بینی که درسته و حقه، از اون حرفهایی که بقول خودمون وسوسه ات می کنه که کم نیاری، بمونی، بسازی و البته که خودت باشی.

یه دوست منو بفکر واداشت و با حرفاش راهنماییم کرد که کم نیارم و خودم باشم و به اعتقادات و حرفهام پایبند، اینکه با روزگار و سختیهاش باید ساخت، اینکه صورت مسئله رو پاک نکنم و شونه خالی نکنم.

یه دوست بهم گفت این کار عقب نشینیه، حق نداری پاک کنی، مگه فقط وب توئه، و گفت من تو وبت راحتم (حالا تعارف کرد یا راست گفت نمیدونم اما اگه اینطور بوده خب خدا رو شکر)، چه معنی داره کم بیاری؟

یه دوست بهم گفت توخودت باش، تو بهم گفته بودی میخاستی واسه خودت بنویسی و خدای خودت، نزار دیگران روت اثر بزارن، واسه خودت زندگی کن

و دوستان دیگه هم ابراز لطف و محبت داشتن بهم.

نمیدونم بخدا...

آره دو دل شدم، مردد شدم، اعتراف می کنم، همه حرفهاتون درسته و قبولشون دارم، حق دارین...

شاید خستگی و چیزای دیگه باعث این تصمیم شد

تو این لحظه ذهنم کار نمی کنه که بیشتر چیزی بنویسم یا تصمیمی بگیرم، خستم و مغزم هم هنگه

اما چشم سعیمو می کنم که بحرفاتون گوش بدم و بازم تلاشمو بکنم که خودم باشمو کم نیارمو صورت مسئله رو پاک نکنم. تلاش می کنم که تحمل و صبرم رو بالا ببرم (البته این یکی انتظار زیادیه از یه بچه هفتی P; ولی خب امیدوارم بتونم)

و به حرمت دوستیتون، محبتتون، حرفهاتون و اهمیتی که دادین، میزارم این خونه بمونه

به خاطر حرفها و گوشزداتون واقعا و صمیمانه ممنون

دوستدار همیشگی شما

س.د.

:قلب

----------------

پ.ن: راستی این اتفاق یه خوبی داشت، استعداد من شکوفا شد و شعر گفتم، اونم تو یکی دو ساعت، خودمم از این استعداد خبر نداشتم، حالا خلاصه یادتون باشه یه روزی اسم منو تو شعرای بنام معاصر می بینین، دیوانم میدم بیرون بزودی :))