مردی از میان جمع بلند شد و گفت:
” چه کنیم که دعایمان مستجاب شود؟”
حضرت پاسخ داد: با زبانی دعا کنید که با آن گناه نکرده باشید.
مرد متعجب و ناراحت گفت: یا رسول الله (ص) همه ما زبانی آلوده به گناه داریم!
حضرت فرمودند : زبان تو برای تو گناه کرده است نه برای برادر تو .
پس زبان تو نسبت به برادرت بی‌گناه است و زبان او نسبت به تو .
برای یک‌دیگر دعا کنید تا مستجاب شود . . .
انگاری هرچی بیشتر خودتو بگیری و بی محلی کنی بقیه هم بیشتر هواتو دارنو حواسشون بهت هستو یادت می کنن
اونوقت مایی هم که همیشه سعیمونو کردیم کسی رو ناخواسته ناراحت نکنیم، بی محلی نکنیم، حال و سراغ بقیه رو بگیریم وقتی یه روز نباشیم کسی یادشم نیست ... (البته منظور از کسی بیشتر یه عده ی خاصی هست نه همه، دوستایی دارم که همیشه یادم می کننو خجالتم میدن، حتی وقتیم نمیرسن میدونم که به یادم هستن ولی بعضیا بعضی رفتارهایی نشون میدن که آدم می مونه واقعا ... :| ، مهم هم نیستاااا، مهم همون دوستایی هستن که بیادتن، فقط همون بعضیا، توقعشونم از تو و بقیه بیشتره یا با وجود رفتاری که خودشون دارن توقع رفتار عادی و بهتر از سایرین دارن:| )
- واسه کسی که خودشو میگیره برات و حتی محل نمیده، باید عین خودش رفتار کنی
- یوقتایی واسه جلوگیری از حرف و حدیث مجبوری کاری کنی که دوست نداری اما خب اونم اگه من باشم خیلی سرد و رسمی انجامش میدم تا طرف یابو ورش نداره ...
افسرده آن دلیست که از همنفس گرفت
لبخند و ریشخند کسی در دلم نماند
هر کس هر آنچه داد به آیینه ، پس گرفت***
شیشه دل را شکستن احتیاجش سنگ نیست
ایـن دل ِ ما بـا نگاهی سـرد پر پر می شود
***
تا دلی آتش نگیرد،حرف جانسوزی نگوید
حال ما خواهی اگر، از گفته ی ما جستجو کن
***
نازم به ناز آنکس که ننازد به ناز خویش
مارا به ناز ناز فروشان نیاز نیست
***
دود اگر بالا نشیند کسر شانِ شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گر چه او بالاتر است
صائب
***
بـه آمــوختن چون فــروتن شـــوی
سخن هــای دانندگــان بشنوی
مگوی آن سخن، کاندر آن سود نیست
کز آن آتشت بهره جز دود نیست
***
به ما نگاه بینداز که چشم سلطان هم
گهی به روی غلام سیاه می افتد
***
تا داده ام عنان توکل ز دست خویش
کارم همیشه در گره از استخاره هاست...
صائب
اینجا هنوز قحطی سلطان و صاحب است
در کوچه های غربت ما ، عشق غایب است
گویند که یک شب است شب آرزو ولی
هرشب بدون مهدی زهرا "رغائب" است.
سلام به دوستان مهربونم
دلم میخاست امروز یه پست واسه شب آرزو ها بزنم اما هم فراموشم شد اولش، هم وقتی یادم اومد دیگه عجله داشتم باید میرفتم کلاس ...
حالام تازه برگشتم
امسال سعادت روزه این روز رو نداشتم اما خدا لطف کرد توفیق خوندن نمازشو تو امامزاده جعفر بهم داد...خیلی شلوغ بود، هوا هم به شدت گرد و خاکی (تا همین الان هوا مثل مهی از گرد و غبار توی سطح شهر پخشه) با این حال مردم اومده بودن اونجا با هم نمازشو بخونن منم دیرتر رسیدم اما تونستم بخونم (هرچند اولش خسته بودم از کلاسو گفتم میرم خونه میخونم اما وقتی شور و حال مردمو دیدم رفتم سر حوض یکی از صحناش وضو گرفتمو تو مسجد ضمیمه امامزاده شروع کردم به خوندن... جای همتون خالی، هرکیم یادم اومد و گفته بود التماس دعا یادش کردم... ایشالا که خدا قبول کنه امیدوارم شمام منو یادتون نرفته باشه :) )
بازم از همتون التماس دعا ...
----
یاد شب آرزوهای پارسال هم بخیر
پارسالم یه پست زدمو دعاهامو نوشتم
خدایا شکرت
بازم همونا، ریپیت اِگِن + حاجات امسال
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
عرض حاجت می‌کنم آن‌جا که صاحب‌خانه‌اش
پاسخ یک می‌دهد با ده برابر بیشتر ....
گاهی شاید خوب نباشه و بقیه ناراحت بشن اما گاهی هم خوبه
وقتی یکی تیکه میندازه بهت و خودش هم آدم رکیه، اگه خوشت نیومد باید تو هم رک حرفتو بزنی
اینطوری حداقل بهتر از اینه که توی دلت نگه داری و یا پشت سرش حرف بزنی
بعضی از دوستان و همکاران رفتارهایی رو نشون میدن که شخصا خوشم نمیاد
طرف ازش سوال می پرسی سوالتون که جواب نمیده هیچ بعدم میگه تو چطور؟!!
انگاری همش میخان ازت اطلاعات بگیرن و سر از کارت در بیارن بعد خودشون نم پس ندن
منم زدم به رک گویی
با خنده گفتم: من نمیدونم این چه عادتیه؟ از من اطلاعات می گیرین بعد خودتون نمیدین
از این به بعد منم نمیگم دیگه :|
(دیگه جواب نداد*)
آخه یعنی چی؟ تو فضایی که دوستیم، همکاریم، منم صادقانه دارم میگم چیزی رو که می دونم، بلدم، یا چیزی که اطلاعاتی در مورد خودمه مثل رشته، بعد مرموز بازی در بیارین که چی؟
مگه قایم کردن داره، حالا جالبیش اینه که منم ذاتا آدمی نیستم که خیلی پرس و جو کنم تو کار کسی، یکبار می پرسم جواب نداد دیگه نمی پرسم میگم حتما دوست نداره ، بعد اینطوری هی میخان زیر زبون منو بکشن ...
خب عزیز من وقتی خودت نمیگی پس اینطوری هم پرس و جو نکن دیگه !!!!!
منم زدم به رک بودنو تلافی رفتار خودشون تا بفهمن از این کارشون خوشم نمیاد
(میدونم شاید تلافی کردن تو این موارد کار خوبی نباشه و پسندیده نیست، اما گاهی یه چیزایی وظیفه تو میشه مثل محبت کردن و اونوقته که وقتی نوبت تو میشه کسی فکر نمی کنه تو هم آدم باشی و توقعات بیجا ازت دارن، یکبارم که سرِ مثلا محبت کردنت بشکنه یا کج بشه، واسشون عجیب غریبه یا شاکی میشن**... اینجاست که به نظرم باید آینه اشون بشیو تلافی کنی تا تو رو هم ببینن، حالا ندیدن و جبران نکردن هم خیلی مهم نیست همینکه به رفتارشون پی ببرن و بفهمن توقع بیجا دارن همون کافیه، حداقل میدونن دیگه جایی واسه گله نیست ... (محبت کردن مثال بود فقط) )
خلاصه که تلافی کردن هم گاهی خوبه به نظرم تا بقیه حداقل بدونن خوشت نمیاد از اون کار :)
* داشتم این متنو می نوشتم که جواب داد :)) پس اثر کرد D:
** موردی که بارها و بارها واسم پیش اومده و تجربه اش کردم (از خانواده و فک و فامیل بگیر تا دوست و آشنا) و گاهی اشکمو درآورده
-------------------
طرف داره میره کربلا زنگ زده حلالیت بطلبه بعد توی اون حلالیت طلبیدنش بازم حرفی میزنه که دلتو بسوزنه !!!!
خب آخه بنده ی خدا بزار اون حرفهای قبلیتو که بهم زدی ببخشمو حلال کنم بعد یکی دیگم بهش اضافه کن !!!!
- خدایا زبونمو همیشه از حرفهای مفت زدن حفظ کن، با اینکه میگم اگه منم اینطوری شدم هرکی نبخشتم و حلالم نکنه حق داره، اما خدایا، عاجزانه ازت میخام زبونمو حفظ کنی و نزاری با زبونم دل کسیو بشکنم :( ... (الحمدللهِ الذی عافانی ممَابتَلاکَ بِهی وَ لو شاءَ فَعَلَه *3)
- قبول دارین حلالیت طلبیدنامونم خیلی الکی شده؟!!!، به همین راحتیا و با یه تلفن زدن که میگی بدی خوبی دیدین حلال کنین، اون دل شکسته ترمیم میشه؟!! طرف به همین راحتی بخشیدتو حلالت کرد؟!! یعنی به همین راحتیه؟!!!
واقعا نمیدونم، واسم سوال شده، اینکه مثلا به یکی بگی برو حلال خوشت باشه، یعنی تموم؟!! یا اینکه هر وقت یادت بیاد بازم دلت بگیره و بشکنه ، یعنی حلالیت کردنت هم از سر رودروایسی و احترام بوده شاید؟!!
خدا آخر و عاقبتمونو بخیر گردونه با کارهایی که کردیمو حرفهایی که زدیم ...
قهوه‌ی مبادا...
این داستان شما را بیشتر از یک فنجان قهوه‌ی در یک روز سرد زمستانی گرم خواهد کرد...
با یکی از دوستانم وارد قهوه‌خانه‌‌ای کوچک شدیم و سفارش دادیم...
بسمت میزمان می‌رفتیم که دو نفر دیگر وارد قهوه‌خانه شدند...
و سفارش دادند: پنج‌تا قهوه لطفا...
دوتا برای ما و سه تا هم قهوه مبادا...
سفارش‌شان را حساب کردند، و دوتا قهوه‌شان را برداشتند و رفتند
از دوستم پرسیدم: ماجرای این قهوه‌های مبادا چی بود؟
دوستم گفت: اگه کمی صبر کنی بزودی تا چند لحظه دیگه حقیقت رو می‌فهمی...
قهوه مبادا ؟؟!!!
آدم‌های دیگری وارد کافه شدند. دو تا دختر آمدند، نفری یک قهوه سفارش دادند، پرداخت کردند و رفتند...
سفارش بعدی هفت‌تا قهوه بود از طرف سه تا وکیل... سه تا قهوه برای خودشان و چهارتا قهوه مبادا...
همان‌طور که به ماجرای قهوه‌های مبادا فکر می‌کردم و از هوای آفتابی و منظره‌ی زیبای میدان روبروی کافه لذت می‌بردم، مردی با لباس‌های مندرس وارد کافه شد که بیشتر به گداها شباهت داشت...
با مهربانی از قهوه‌چی پرسید: قهوه‌ی مبادا دارید؟
خیلی ساده ست! مردم به جای کسانی که نمی‌توانند پول قهوه و نوشیدنی گرم بدهند، به حساب خودشان قهوه مبادا می‌خرند...
سنت قهوه‌ی مبادا از شهرناپل ایتالیا شروع شد و کم‌کم به همه‌جای جهان سرایت کرد...
بعضی جاها هست که شما نه تنها می‌توانید نوشیدنی گرم به جای کسی بخرید، بلکه می‌توانید پرداخت پول یک ساندویچ یا یک وعده غذای کامل را نیز تقبل کنید...
نتیجه اخلاقی:
گاهی لازمه که ما هم کمی سخاوت بخرج بدهیم و قهوه مبادا...
ساندویچ مبادا...
آب میوه مبادا...
لبخند مبادا...
بوسه مبادا (محبت مبادا)...
و مباداهای دیگری که خیلی ها بهش نیاز دارند و چشم انتظارند...
که ما همت نموده و قدمی در سرزمین صورتی محبت و عشق بگذاریم و به موجودات زنده و بخصوص به انسانهای امیدوار و آرزومند توجهی کنیم...
چه خوبه که بتونیم از این سنت "مبادا" توی خریدها و چیزهای دیگه استفاده کنیم یا حتی اگه شغلی داریم که میشه توش خدمتی به افراد نیازمند کرد خودمون بانیش بشیم و این مهر و عشق انسانی رو توی جامعه رواج بدیم ... :)
در حکایتی دل‌نشین از پیامبر گرامی اسلام از زبان شخصی به نام ثوبان این چنین آمده است که: با رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) در قبرستان بودیم. حضرت ایستاد و گذشت و دوباره ایستاد. عرض کردم:
یا رسول‌الله، چرا این‌گونه رفتار می‌کنید؟ پس آن حضرت گریه شدیدی کرد، ما هم گریه کردیم. آن‌گاه فرمود: ای ثوبان، صدای ناله اهل عذاب را شنیدم. بر آنها رحم کردم، دعا کردم و خداوند عذاب آنها را تخفیف داد. سپس فرمود: ای ثوبان! اگر کسانی از اهل این قبرستان، که در عذابند، یک روز از ماه رجب را روزه گرفته بودند و یک شب را تا صبح قیام می‌کردند و به عبادت می‌پرداختند، در قبرها معذب نمی‌شدند.
از امام رضا(علیه السّلام) نیز روایت شده است:
هر که به اشتیاق ثواب، روز اول ماه رجب را روزه بدارد، خدای عزوجل، بهشت را بر او واجب گرداند؛ هر که روز وسط رجب را روزه بدارد، می‌تواند دو قبیله (پرجمعیت) مانند ربیعه و مضر را شفاعت کند؛ و هر که روز آخرش را روزه بدارد، خدای عزوجل او را از پادشاهان بهشت گرداند و شفاعتش را دربارة پدر، مادر و همة بستگان و آشنایان و همسایگان بپذیرد، گرچه در میان آنها مستحقان دوزخ باشند
حسابی التماس دعا از همگی (اگه روزه گرفتین، اعتکاف رفتین، دعا کردین خلاصه ما رو هم فراموش نکنین. ملتمس دعا از همتون*راستی اوناییکه روز آخری رو روزه شدن یادشون نره اون دنیا منم شفاعت کننااا، باشه؟ [نگاه خواهشانه])
