شبهای آخر اباعبدلله الحسین و هفتادو دو تن از یارانش...
چیزی به تاسوعا و عاشورای حسینی نمانده ...
عجب شبی بود امشب؛
شب جمعه ای پر از ...
توفیق شرکت در مراسم ابا عبدالله، حضور در دو مسجد، یکی مسجدی آشنا (مسجد ولایت)، و دیگری جایی که هیچ شناختی از آن نداشتی ...
مسجد امام حسن عسگری(ع)؛
هیئت محبان العباس؛
خادمینی که افتخار خود را پذیرفتن خادمیِ خادمان حسین بن علی و حضرت عباس (ع) می دانستند...
و امشب ...
روضه حضرت علی اکبر (ع) ...
چه می توان گفت وقتی نمی دانی چگونه حس و حالت را بیان کنی؛
چه می شود گفت وقتی می دانی حالت در کلام نمی گنجد؛
اصلا نمی توانی بگویی، وقتی هرچقدر هم تلاش کنی می دانی که نگفتنیست ...
پس نگو، بزار هر آنچه شد و حس کردی و حال خودت بود بماند بین تو و صاحب این شبها
فقط همین:
یا حسین ...
بمیرم برای زجری که آن زمان از دست کوفیان و در صحرای کربلا کشیدی و فرزندانت را جلوی چشمانت تکه تکه کردند و آه از نهادت بلند شد، بمیرم برای وقتی که از غم علی اکبرت کمرت شکست و بر زمین افتادی و با زانوانت خود را بالای سر جنازه فرزندت رساندی، بمیرم برای لحظاتی که تو از ته دل برای جنازه تکه تکه شده علی اکبرت زار میزدی و اشک می ریختی، و حرامیان یزید حال تو را دیدند و به حالت خندیدند، لعنت خدا هزاران بار بر آنها باد، خدایا عذابشان را صد چندان کن...
و بمیرم برای غمی که اکنون از دست ما بر دلت می نشیند و باز هم ما را رها نمی کنی ...
شرمنده ایم ...
شرمنده ...
اما هیچ وقت نظر لطفت را از ما مگیر، هیچ وقتِ هیچ وقتِ هیچ وقت ...
