هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

افسرده آن دلیست که از همنفس گرفت

لبخند و ریشخند کسی در دلم نماند

***

شیشه دل را شکستن احتیاجش سنگ نیست

ایـن دل ِ ما بـا نگاهی سـرد پر پر می شود

***

تا دلی آتش نگیرد،حرف جانسوزی نگوید                 

حال ما خواهی اگر، از گفته ی ما جستجو کن

***

نازم به ناز آنکس که ننازد به ناز خویش

مارا به ناز ناز فروشان نیاز نیست

***

دود اگر بالا نشیند کسر شانِ شعله نیست

جای چشم ابرو نگیرد گر چه او بالاتر است

صائب

***

بـه آمــوختن  چون  فــروتن شـــوی  

سخن هــای  دانندگــان بشنوی

مگوی آن سخن، کاندر آن سود نیست      

کز آن آتشت بهره جز دود نیست

***

به ما نگاه بینداز که چشم سلطان هم

گهی به روی غلام سیاه می افتد

***

تا داده ام عنان توکل ز دست خویش

کارم همیشه در گره از استخاره هاست...

صائب